شرح یک گفتگو؛ ترس از عمل‌کرد یا قهر رئیس جمهور

روز گذشته یک تصویر کوتاه ویدیویی از گفتگوی شخصی دو عضو  کمیسیون انتخابات که گفته می‌شود به روز بیست و نهم میزان در آخرین کنفرانس خبری آنها بوده، در شبکه‌های اجتماعی نشر شد. در این ویدیو وسیمه بادغیسی معاون عملیاتی کمیسیون انتخابات و سید حفیظ الله هاشمی سخنگوی و عضو کمیسیون انتخابات که نمی‌دانند مایک یکی آنها روشن است باهم در مورد پیام رئیس جمهورغنی که پس از پایان روز انتخابات ۲۸ میزان نشر شد، گفتگو می‌کنند.

آنچه از این گفتگو برداشت می‌شود، مهمترین موضوع واکنش رئیس جمهورغنی نسبت به برگزاری انتخابات است. وسیمه بادغیسی از حفیظ الله هاشمی می‌پرسد که رییس جمهور در پیامش درباره انتخابات از کمیسیون انتخابات نیز تعریف کرده است یانه. سخنگوی کمیسیون در پاسخ می‌گوید نه نکرده است تنها از نیروهای امنیتی نامزدان و مردم تقدیر کرده است. مدیر عملیاتی کمیسیون انتخابات شگفت زده شده می‌گوید: ” ها… همین کمیسیون بود که کار را  راه انداخت” [ انتخابات را برگزار کرد]. به دنبال آن سخنگوی کمیسیون انتخابات می‌گوید: “حالا ببنیم گزارش‌های که از این بعد می‌آید…” وسیمه بادغیسی می‌گوید: “ها ! به خطر افتادیم جمع این کار بسیار مشکل است باید متحد و قاطع باشیم اگر نه ما را می‌خورند.”

این که چرا رئیس جمهور محمد اشرف غنی در پیامش در مورد انتخابات از کمیسیون انتخابات یاد نکرد، شاید متوجه نشده و یا شاید از برخورد زیرکانه او باشد که باوجود حدس و گمان‌های مبنی بر این که کمیسیون انتخابات تحت تاثیر حکومت قرار دارد، خواسته باشد بار نارسایی و ضعف کمیسیون انتخابات را نادیده بگیرد و در ضعف مدیریت کمیسیون انتخابات خود را شریک نکند.

قابل انکار نیست که کمیسیون‌های انتخاباتی مسئول برگزاری انتخابات و رسیدگی به تمامی روند آنست و از نهادهای رسمی است که مسئولیت برگزاری انتخابات را به عهده دارند. تردیدی هم نیست که نارسایی‌هایی که در انتخابات پارلمانی پیش آمد همه‎ی اعضای رهبری و مدیران آن مقصر نیستد و نیز هم نباید نادیده گرفته شود که کمیسیون انتخابات تحت فشارها و مداخلات مختلف قرار داشت و پیش از شروع کارزارهای انتخاباتی دفاتر ولایتی کمیسیون انتخابات به دنبال اعتراض احزاب سیاسی بسته شد و این کیسیون برای بازشدن دفترهایش بامشکل رو برو شد.

فرصت‌های این کمیسیون  برای مدیریت درست انتخابات هدر رفت؛ اما این را نیز نباید نادیده گرفت که باوجود این همه مشکلات باوجودی که کمیسیون انتخابات صلاحیت قانونی داشت به کمبود امکانات مواجه نبود و حمایت دولت، جامعه جهانی و مردم افغانستان را با خود داشت؛ اما نتوانست انتخابات را آن‌گونه که شایسته بود برگزار کند. باید ضعف و نارسایی کاری اش را در برگزاری انتخابات بپذیرد.

در قسمتی از گفتگو  وسیمه بادغیسی معاون عملیاتی کمیسیون که می‌گوید:” به خطر افتادیم جمع کردن این کار بسیار مشکل است باید متحد و قاطع باشیم اگر نه ما را می‌خورند.” اذعان رهبری کمیسیون انتخابات را به ضعف‌ها و نارسایی‌ها در برگزاری انتخابات نشان می‌دهد.

منظور او در این بخش از حرف‌هایش که می‌گوید: “باید متحد و قاطع باشیم اگرنه ما را می‌خورند” معلوم نیست. متحد در برابر کی؟ و قاطعانه برخورد کردن با چه ؟ اما اگر منظور این باشد که متحدانه و قاطعانه باید برای مدیریت و جمع کردن نارسایی‌ها عمل کنند، نشان می‌دهد که آنها ترس دارند.

 به هرحال اگر به جنبه منفی نپردازیم همین که مسئولان نسبت به عمل‌کرد رسمی شان حساس اند و دغدغه دارند که کارکردهای شان تحت زره بین سنجش و انتقاد قرار می‌گیرد، را نمی‌توان امر منفی تلقی کرد. باید مسئولان وکسانی که مسئولیت‌های اجتماعی و رسمی دارند، بیاموزند که کارهای‌شان را به خوبی انجام دهند و گرنه ظرفیت درجامعه تغییر کرده و باعوام فریبی، پنهان کاری و اغواگری نمی‌شود برای خود شخصیت سازی کرد و سزاوار تقدیر قرارگرفت.

از گفتگو برداشت می‌شود که دغدغه اعضای رهبری کمیسیون انتخابات، بیشتر رضایت و قهر رئیس جمهور است و این‌که که چه گلی در اجرای مسئولیت‌های شان به آب داده اند و چرا هزاران نفر در روز انتخابات به خاطر ضعف مدیریت آنها از حق سیاسی شان محروم شدند. برنامه بزرگ ملی درست اجرا نشد و وجه‎ی کمیسیون انتخابات خدشه دار شد و چه دشواری های دیگر را در پیش رو دارند، برای شان مهم نیست؛ اما این مهم تر است که رئیس جمهور چرا آنها را تقدیر نکرده است.

باید این نگاه تغییر کند. زمامداران و مدیران بدانند، ارزشمند است که از طرف مقام‎های بالاتر مورد تقدیر قرار بگیرند؛ اما مهمتر این است که برای انجام مسئولیت‌های شان به موثریت کارشان و رضایت مردم بیشتر بیندیشند و اگر نه واقعیت است و به راستی دشوار است ” در خطرهایی که قرار می‌گیرند مشکل است آن را جمع کنند”.