بیشترین مهاجرانی که در
پی‌پناهندگی به کشورهای دوم هستند، تلاش دارند خود را به اروپا، امریکا و استرالیا
برسانند.
بیکاری، جنگ، فقر، احساس خطر، شرایط غیر انسانی
و دولت‌های استبدادی عواملی اند که گرایش به مهاجرت را به اروپا، استرالیا و
امریکا، بیشتر کرده است.
کشورهای صنعتی از نیروی کار مهاجران برای جای
گزینی کارگرانی که به دلیل کهولت سن، نمی توانند کار کنند و ارزش اضافه تولید نمی
توانند، استفاده می‌کنند و هر از چند سالی دروازه‌های این کشورها، به روی مهاجران
جدید باز می‌شود.
استرالیا یک مقصد مهم
برای مهاجران کشورهای خارومیانه و جنوب آسیا است. این کشور می‌خواهد به قدرت بزرگ
اقتصادی و صنعتی تبدیل شود، از زمین و منابع طبیعی خود بیشتر استفاده کند. از چند
دهه پیش، ورود مهاجران در این کشور آغاز شد؛ اما از سال ۲۰۱۳ به بعد شرایط پذیرش
پناهندگی برای مهاجران در استرالیا سخت‌تر شده است.
یکی از راه‌های رسیدن به
استرالیا برای مهاجران فقیر و کارگرانی که پول و منابع دیگری ندارند راه‌های غیرقانونی
و پرخطری است که گروه‌های قاچاق‌بر در اندونیزی و سواحل اقیانوسیه آن‌ها را با
کشتی‌های کهنه و شکسته به استرالیا انتقال
می‌دادند.
مهاجران بسیاری در این مسیر
در نتیجه‌ی شکسته شدن کشتی‌ها غرق شدند. این مسأله سبب شد که دولت استرالیا مورد
انتقاد شدید قرار بگیرد و پس از آن مرزهای خود را بر روی ورود مهاجرانی که با کشتی
خود را به مرزهای استرالیا می رساندند، بست.
مهاجرانی که خود را به
اندونیزی رسانده بودند در کمپ سازمان ملل شامل شدند یا با هزینه‌ی شخصی شان در این
کشور زندگی می‌کنند. از میان مهاجرانی که در کمپ سازمان ملل زندگی می‌کنند، بیشترین
آن‌ها مهاجران افغانستانی اند که جنگ، بیکاری و فقر گسترده، عواملی محسوب می‌شوند که
سبب مهاجرت آن‌ها شده و سال‌هاست که در این کمپ با شرایط بسیار سخت به سر می‌برند.
روند رسیدگی به پناهندگی آن‌ها و دیگر مهاجرانی که در اندونیزی تحت پوشش سازمان
ملل قرار گرفته اند، زمان گیر شده است. این مسأله، فشارهای روانی و مشکلات فراوان
را برای مهاجران و خانواده‌های شان به‌وجود آورده است.
حبیب میرزایی که هفت سال است دراندویزی منتظر
پذیرش پناهندگی‌اش است، می‌گوید: «به‌طُور کلی سازمان مهاجرت ملل
متحد (UNHCR) آمار مهاجران را ۱۴۰۰۰ نفر تحمین کرده اند که از این جمله یازده هزار نفر آن‌ها
به عنوان مهاجر شناخته شده اند و سههزار نفر،
هنوز مهاجر شناخته نشده اند. بیشترینِ مهاجران از افغانستان است
که تعداد آن‌ها ۹۵۰۰ نفر بوده و باقی ۴۵۰۰ دیگر
از ایران، پاکستان، سودان، سومالیا و به تعداد کمی
از یمن، عراق، سوریه و فلسطین
هستند و درطی سه یا چهار سال گذشته،
مهاجران میانمار نیز در این جمع پیوسته اند».
بربنیاد آماری که سازمان ملل در سال ۲۰۲۰ منتشر کرده است به طور کلی ۴.۲ میلیون پناهنده در این سال از کشورهای مختلف
ثبت نام شده، در کمپ‌ها منتظر رسیدگی به در خواست پناهندگی شان هستند که مهاجران
در اندونیزی را نیز شامل می‌شود.
رسیدگی به پناهندگی، بهداشت و سلامتی مهاجران، حق مسلم آنهاست؛ اما آنچنانی که لازم است، به این حقوق آن‌ها، توجه نمی‌شود. سال‌هاست که هزاران پناهنده از افغانستان و کشورهای مختلف در اندونیزی منتظر پذیرش مهاجرت شان به یکی از کشورهای سرمایه‌داری و صنعتی اند؛ اما طولانی شدن پذیرش پناهندگی بر رنج آن‌ها افزوده که یکی از پیامدهای آن ناامیدی، اقدام به خودکشی و قطع رابطه با خانواده‌های شان است که شمار زیاد این مهاجران با این مصیب‌ها دست و پنجه نرم می‌کنند.
حبیب میرزایی می‌گوید:« از سه سال به این‌سو گرایش به خودکشی در میان مهاجران بیشتر شده و تاکنون نُه نفر خودکشی کرده و تعدادی که اقدام به این کار کرده اند، با همکاری دوستانش از مرگ نجات داده شده اند».
مهاجران بارها از وضعیت بد داخل کمپ در مرحله اول و طولانی شدن رسیدگی به در خواست پناهندگی شان، اعتراض کرده اند اما تا هنوز صدای اعتراض آن‌ها، تلنگر بیداری برای مسئوولان سازمان ملل، نهادهای مدعی دفاع از حقوق پناهندگی و حقوق بشری، نشده است. زندگی این مهاجران با مرگ، ناامیدی و فشارهای روانی گره خورده از در خواست پناهندگی اکثریت آن‌ها، بیشتر از هفت سال می‌گذرد.
نظرات
ارسال یک نظر